Voor alles is een eerste keer!

Een attente verpleegkundige zag haar zoekende blik en wees haar de juiste weg. Door de klapdeur heen eerst even de handen desinfecteren. Het gesprek met haar buurvrouw was een ziekenbezoek. Dus niet al te lang.

Maar ja, ze was er nu toch. De auto stond toch al tegen een een beetje bezoekersonvriendelijk tarief geparkeerd. Dus “who cares”. Ze voelde zich goed en energiek en vatte plotseling het idee op nog een bezoekje af te leggen aan iemand die nooit bezoek krijgt. Hoewel de receptioniste wat verbaasd keek bij deze vraag, was het antwoord dat op deze afdeling iedereen bezoek kreeg. Onvoldaan liep ze naar de lift. Dan maar weer naar huis. De lift in het VUmc is geen straf. Eerder leerzaam. Dat komt door de posters die er in hangen. Per jaar worden er maar liefst 3230 flesjes melk voor 120 earlyborns gemaakt , of wist jij dat er 2400 helicopter oproepen bij het VUmc zijn per jaar? In plaats van naar beneden ging de lift naar boven (een hersenoperatie bij een kind duurt 8,5 uur) en besloot ze op de 4e uit te stappen met dezelfde vraag. “Is er bij u iemand op de afdeling die nooit bezoek krijgt?”

De keuze viel op de afdeling Nefrologie. Weer haar vocabulaire aangevuld met een nieuw woord. Het was net koffie pauze, een enorme club van witgejaste mannen en vrouwen zaten gezellig met elkaar in gesprek. Een vriendelijke verpleegkundige kwam op haar aflopen en vroeg wat ze wilde. De fysiotherapeut die ze sprak bij de balie was ook al naar binnen gegaan met haar vraag. Of ze maatschappelijk werkster was? Ze schudde glimlachend haar hoofd. Nee, dat was ze niet ze wilde gewoon even op bezoek bij iemand die nooit bezoek kreeg. Energie is overdraagbaar en ze had genoeg.

Amir, een ontzettend aardige en behulpzame, verpleegkundige liep met haar mee, ja hier was wel iemand die geen bezoek kreeg. Hij vertelde in het kort wat ze kon verwachten. Misschien zou de patient wel geen zin hebben in een ontmoeting. Ach, het was immers ook zomaar bij haar op gekomen dus alle antwoorden waren goed.

Johan lag op bed. Zijn gezicht wat vertrokken. Toch zag ze de verbazing na het verhaal “zomaar op bezoek te gaan”. Hij had niet zoveel te vertellen zei hij maar ze mocht wel een praatje met hem maken. En dat deed ze, wat ditjes en datjes. De arts kwam langs en voor Johan was het ook klaar.

Ze schreef nog een kaart voor hem, voor als de arts weer weg zou zijn, ze hoopte dat ze hem wat energie, “woesh” had gegeven. Terug naar huis voelde ze zich nederig. Zieke mensen beter maken, zo’n groot ziekenhuis, zoveel witte jassen. Maar ook zoveel verdriet en onzekerheid.

En een klein beetje “woesh”.

Help een ander met het maken van keuzes in de zorg

Deel uw ervaring met zorg en help zo een ander met kiezen.

Schrijf een waardering